Położenie.
Nerki położone są zaotrzewnowo, mają fasolkowaty kształ i torebkę łącznotkankową. Aby skutecznie obrazować strujtury nerkowe należy ustawić głowicę w linii pachowej środkowej na wysokości nieco poniżej łuków żebrowych. Po stronie prawej powstaje projekcja uwidaczniająca nerkę, prawy płat wątroby, zachyłek Morrisona. Po stronie lewej poza osią długą nerki widzimy wnękę śledziony i jej zewnętrzny obrys (powierzchnię przeponową), naczynia nerkowe – tętnicę nerkową (arteria renalis) i żyłę nerkową (vena renalis). Nerka zbudowana jest z zatoki nerki, w której znajduje się miedniczka nerkowa, rusztowanie łącznotkankowe, naczynia główne, tętnica i żyła. Powyżej zatoki znajdujemy warstwę miąższową, zbudowaną z kłęnuszków nerkowych i piramid nerkowych (kanaliki pętli Henlego). Najbardziej na zewnątrz znajduje się torebka łącznotkankowa i otaczająca ją z zewnątrz tkanka tłuszczowa.
Prawidłowo warstwa miąższowa nerek posiada mniejszą echogeniczność w porównaniu do echogeniczności wątroby i śledziony i nieco wyższą echogeniczność w stosunku do piramid nerkowych. Zatoka nerkowa jest zdecydowanie bardziej hiperechogeniczna niż kora nerki, a swą echogenicznością jest porównywalna z zaotrzewnową tkanką tłuszczową.
Pomiary.
W opisie badania stosujemy trzy podstawowe pomiary: oś długą – od bieguna do bieguna nerki, oś krótką – prostopadłą do w/w. , oraz grubość, którą projektujemy w czasie zmiany ustawienia głowicy o 90 stopniu w stosunku do ułożenia wyjściowego.
Objętości dokonujemy przez pomnożenie 3 podstawowych wymiarów i współczynnik π/6 (równanie skórcone na objętość elipsoidy). Wartości prawidłowe wahają się między 80-200 ml. Przeliczając na powierzchnie ciała 100-170 ml /1,73m2.
Zdjęcie powyżej: nerka -sposoby pomiaru wielkości długości oraz szerokości. W obrębie zatoki przedstawiono pomiar średnicy zmiany ogniskowej o charakterze tobieli prostej.